Elkarrekiko laguntza, komunak eta kapitalismoaren abolizio iraultzailea

A Planetak itzulita
(English) (Castellano)

Asko hitz egin da karitatearen eta elkarrekiko laguntzaren arteko bereizketaz. Karitatea beheranzkoa eta norabide bakarrekoa da, eta elkarrekiko laguntza, berriz, horizontala, elkarrekikoa eta parte-hartzailea. Praktikan, ordea, elkarri laguntzeko proiektu autodeituriko gehienak noranzko bakarreko ahaleginak izaten jarraitzen dute, behar duten pertsonei ondasunak eta zerbitzuak emateko.

Horrek lagundu egin du irabazi-asmorik gabeko erakunde konbentzionalak «elkarrekiko laguntza» hizkerarekin birbataiatzen ari diren egoera batean; anarkista batzuek, berriz, erabat uko egin diote kontzeptuari, batzuek «elkarrekiko laguntza ona eta erradikala da, eta karitatea txarra eta kontserbadorea da» dioten erretorikaz nazkatuta.

Bereizketa hau baino zerbait gehiago al dago? Nola askatu potentzial iraultzailea elkarrekiko laguntzatik?

Elkarrekikoa nahiko al da?

Karitatearen eta elkarrekiko laguntzaren arteko aldeak elkarrekikotasuna dakar? Proposizio honek arazo batzuk planteatzen ditu.

Lehenik eta behin, baliabideak hain modu desberdinean banatzen diren mundu batean, denbora edo baliabideen antzeko irispidea dutenen artean soilik eman al daiteke elkarri laguntza, bat etortzeko gai izan daitezen? Elkarri laguntzea mozorrotutako trukea al da? Zorretan al daude elkarren arteko laguntza jasotzen dutenak? Nola erabaki dezakegu gure laguntza behar bezain elkarrekikoa den?

Bere bizitza bere komunitatea zaintzen eman duen adineko pertsona batek Food Not Bombs-etik opil-poltsa batekin ateratzeko aukera izan beharko luke, inork antolatzaileei karitate hutsa egitea leporatu gabe. Era berean, ezagutza medikoak dituzten boluntarioen tratamendua jaso beharko litzateke, nahiz eta horren truke tratamendu konparagarria eman ezin izan. Elkarrekiko laguntzaren ideia ez da jendeak zerbitzu boluntarioak trukatzeko merkatu bat ezartzea, baizik eta partaide guztiek beren beharrak konturik eraman gabe ase ahal izateko komuna sortzea. Epe luzera, helburua da egoera bat sortzea, mundu guztiak nahi duena egiteko askatasuna izan dezan eta bere jardueren emaitzak beste guztiekin partekatu ahal izan ditzan, konpentsaziorik behar izan gabe. Opariaren ekonomia esaten diogu horri.

Jendeak gehien gustatzen zaiona egin dezakeenean, bere bizitza interesatzen ez zaizkion zereginetan xahutu beharrean, askoz gutxiago behar da aberats sentitzeko. Aitzitik, besteen kontura onura lortu nahi dutenak ohartzen dira aberastasun materialik ez dela aski haiek asetzeko.

Trukearen ekonomiak oportunisten arteko lehia gisa kokatzen du bizitza, eta besteak baino azkarragoak izateko maniobratzen dute, zatitutako mundu baten zatiak kontrolatzeko. Merkataritza librea, merkatu librea, oximoronak dira: espekulazioak pertsona guztiak eta dena bere nahietara makur ditzakeenean, azkenean inor ez da aske beste zerbaitetan zentratzeko. Trukearen ekonomiak dimentsio bakarreko balio-eskala ezartzen du, eta horren arabera, dena baloratu eta merkaturatu daiteke. Gaur egun, esparru horrek gure harreman eta bizirauteko bitarteko guztiak bereganatu ditu. Horregatik dago hainbeste jende pobretua materialki, sozialki eta emozionalki.

Opariaren ekonomia nagusitzen da jendeak gauzak libreki parteka ditzakeen lekuetan, kontua eraman gabe. Opariaren ekonomian, parte-hartzaileek zenbat eta gehiago oparitu, orduan eta gehiago jasotzen dute, ez bakarrik eskuzabaltasunak

(ARTIKULO HONEK JARRAITZEN DU – ingelesaz edo gazteleraz)