Elkartasuna mehatxatutako MODATIMAko hautetsiekin

Atzo, otsailak 10, Ura, Lurra eta Ingurumenaren Babesaren aldeko Defentsa Mugimenduko (MODATIMA) kide diren Konstituzio Konbentzioko ordezkariek eurenganako mehatxuak eta indarkeriazko jokabideak salatu zituzten. Mehatxu horien zergatia da hauek Konbentzioan egindako lana, ondasun naturalak eta giza eskubideak berreskuratzeko.

Manuela Royok, Ivanna Olivaresek eta Cristina Doradorrek salatu zituzten jasotako jazarpena eta presioak, eta Konstituzio Konbentziotik borrokan eta lanean jarraitzeko asmoa berretsi zuten. Mehatxatuek salaketa formala aurkeztu dute karabineroetan heriotza-mehatxuengatik, eta fiskaltzari horren berri emango zaio. Hortik ekingo zaio dagokion ikerketari.

Ivanna Olivaresek mehatxuak jaso zituen sare sozialetan, telebistan kobrea nazionalizatzeko egin zituen adierazpenengatik. Manuela Royok eta Cristina Doradorrek, berriz, ura, ingurumena eta giza eskubideak defendatzeko proposamenen eratzailean egindako aurrerapenengatik.

Ivanna Olivaresek adierazi zuen: «Egun zailak izan dira guretzat, bereziki indarkeria politiko, misogino, patriarkal asko jaso dut txiletarren zati batek beldurra sentitzen duen ideiak adierazteagatik, edo uste du ez dela garaia gai horiek hitz egiten aritzeko. Gure ustez oso zilegi baita Konbentzioaren bidez ezagutzera ematea, Txilen izan dugun esparrurik demokratikoena, pluralena eta parte-hartzaileena baita». Manuela Royok ere argitu zuen bezala, «ahalegin handiz iritsi ginen hona (Konstituzio Konbentzioa) eta ez gara joango».

MODATIMAko kideek euren erakundeko zuzendaritzaren babesa jaso zuten atzo Santiagon. Rodrigo Mundacak, MODATIMAren ordezkari gisa, adierazi zuen «bitxia dela gaur egun, ondasun natural komunak berreskuratzeko beharra proposatzen duten lankideak, 1981eko Uren Kodea indargabetzeko beharra, uren pribatizazioarekin eta merkantilizazioarekin amaitzeko beharra, arlo hidrikoan erakundetze berri bat eraikitzeko beharra, modurik krudelenean mehatxatuak izatea. Eta hori diot, espazio hau kaleetan irabazia izan delako, ideien espazio demokratikoan, eta ideiak dira ezin dira erasotu. Hain zuzen ere, ezin dira erasotu aspaldi honetan ingurumenaren aldeko mugimenduak egiten dituen eskaerak».

Zoritxarrez, badakigu mehatxu horien seriotasuna, askotan mehatxu horiek gauzatu egiten baitira. Azken urteetan eroritako gizarte- eta ingurumen-borrokalarien zerrenda luzeak ondo erakusten duen bezala. Baliabideak murriztu eta enpresen etekinak handitu ahala, gutizia eta proiektuak areagotu egiten dira, eta horien aurka dauden komunitateak eta ekintzaileak desagerrarazteko oztopo baino ez dira.

Batzuetan beldurtzen baino ez da saiatzen, baina arazoa da inoiz ez dela ezagutzen mehatxu horiek gauzatzeko aukerak, hitz hutsak ekintzetara igarotzeko aukerak. Baina, jakina, seriotasuna dela eta, ezin da besoak gurutzatuta egon. Horregatik, Euskal Herritik berriz ere elkartasuna adierazten diegu erasotuei.

Rodrigo Mundacak kaltetuei emandako babe-hitzekin bat egiten dugu: «Ez daude bakarrik, inoiz ez dira bakarrik egon, milaka gara, eta aurrera jarraituko dugu, nahiz eta hotzak erre, beldurrak hozka egin, eguzkia ezkutatu eta haizea isildu, ez dugu amore emango, inoiz ez!».

Askotan salatu dugun bezala, aktibisten aurkako indarkeria emakumeengan ardazten da bereziki, patriarkatuak gure gizartean duen pisuagatik, baina, batez ere, estraktibismo guztiz patriarkala delako eta emakumeek aurka egiten diotelako, bi aldiz iraingarritzat hartzen du. Estraktibismoak eragindako mehatxuen eta hildakoen kopurua izugarria da.